Kendi yaşadığım acıları düşünüyorum. Nasıl atlattım, nasıl üstesinden geldim. Herkesine göre kötü hatıraları var malesef. Düşünün bir ilk duyduğunuzda, ilk yaşadığınızda neler hissettiniz. Akabinde nasıl atlattınız. Çok çok büyük acılardan bahsediyorum. Aynı acıyı şimdi hissedebiliyormuyuz yok belki anlık sonra geçiyor, bahaneler buluyoruz olumluya çevirmek için.Peki nasıl atlattık o hiç geçmeyeceğimize inandığımız arızaları.
Denizde boğuluyorsun ve yukarı çıkmak için çırpınıyrsun, çırpındıköa batacaksın ve ayağın denizin dibine değecek Bingo!!!! ayağını sert bir şekilde yerden güç alarak vucüdunu yukarı itersen yırttın ;)
Bence böyle bir sistem var doğamızda, önce dibe vuracaksın o yaşadığın acıyla yaşayamayacağını görüp hala nefes aldığın için yaşamaya devam etmek zorunda kalacaksın ve sistem o acıyı yok sayacak. Yani işin özü kul sıkışmayınca hızır yetişmezmiş. Bırakalım yaşayalım dibene kadar acıyı, kederi. O bizi olgunlaştıracak ve bir gün sistem yok sayacak.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder